Zo’n 10 jaar geleden werd ik mama van mijn oudste (2010), wat een trots en een verandering. Heel bijzonder. Ik was in de jaren ervoor aan het werk bij een zorgverzekeraar, hier in het dorp. Ik had het enorm naar mijn zin op de afdeling Vorderingen. Dat was echt heerlijk, met een heel gezellig team. Elke ochtend liep ik vroeg naar mijn werkplek en keek nooit op de klok en ineens was het dan tijd om naar huis te gaan, er moest ook gekookt en gegeten worden. Dat vonden we samen wel een goed idee.
Op enig moment vielen er een aantal dingen samen. De afdeling Vorderingen ging (logisch) over naar de afdeling Declaraties. Alle medewerkers van deze twee afdelingen kregen er werkzaamheden bij, we gingen allemaal hetzelfde werk doen. Logisch want de werkzaamheden liepen in elkaar over. Dit was niet mijn eigen keuze, maar oké. Ondertussen ging ik ook verder kijken, want declaraties uitbetalen was niet mijn ding. Ik vond het niet leuk en er zat ook geen logica in. Soms mocht iets wel, de volgende dag niet en de dag erna weer wel, maar dan met de volgende voorwaarden…
Er kwam een opleiding voor Praktijk Diploma Boekhouden voorbij en die ben ik gaan doen. Ondertussen werd ik zwanger, wat verandert de wereld dan zeg. Dit in combinatie met de afdelingswisseling gebeurde er iets in en met mij…
Na mijn zwangerschapsverlof ging ik weer 3 dagen in de week werken. Van een meisje dat NOOIT op de klok keek, werd ik een mama die ELKE 5 minuten keek of ze al naar het kinderdagverblijf mocht om haar zoon op te halen. (Waar hij het prima naar zijn zin had). Op het werk was het gezellig, maar het werk kon me niet meer boeien of pakken.
Die KLOK, die tikte veel te langzaam.
De zomervakantie was in aantocht en wij gingen als gezin met de auto op vakantie, even genieten met z’n drieën. Dat was heerlijk, de reis was echt even loslaten. Op dag 2 van de 2 weken vakantie hoorde ik mezelf het volgende zeggen:
He getver, over 14 dagen moet ik weer gaan werken.
Waarop mijn man zei: En als je dat nou eens niet hoeft? Zou dat helpen?
Verbaasd keek ik hem aan en we hebben er lang over gesproken, want ja dan zouden we ook inkomsten gaan missen en dergelijke. Daar had hij al over nagedacht en kon al mijn bezwaren daarbij weerleggen. Ik hoefde niet heel lang na te denken, ik wilde NIET meer terug aan het werk, ik wilde THUIS blijven en genieten van elk moment van mijn (onze?) zoon.
Zogezegd, zo gedaan. Heerlijke vakantie gehad en op de eerste werkdag erna meteen mijn ontslag ingediend. Onderhandeld over de opzegtermijn en die weten te verkorten van 2 maanden naar 1 maand. Dat betekende nog 3 weken (9 dagen!) werken en dan was het klaar. Wat gaf dat een rust! Iedereen hier in huis werd daar heel blij van. Mijn BALANS was weer goed. Dit hebben we dan ook in de jaren erna volgehouden. Onze dochter kwam en nog altijd ben ik thuis. Ik ben alleen geen thuismaakmama* meer, ik ben onderneemster.
*Thuismaakmama:
Charlotte Stolker
Ik ben een mama die thuis is voor haar kinderen en er een thuis van maakt,
ik ben géén huisvrouw die alleen maar bezig is met het huis schoonmaken.
Toen mijn dochter anderhalf was, kwam de opleiding tot draagconsulente voorbij. Dragen geeft Plezier was geboren. Dit kon ik erbij doen onder (peuter)schooltijden. Zo had ik mijn eigen onderneming zonder dat de kinderen (of man) er “last” van hadden. Dragen geeft Plezier is inmiddels heel goed gegroeid en beide kinderen gaan voltijd naar school, win-win voor iedereen.
Dit kan ik heel lang volhouden. Helaas kwam Covid om de hoek en werd alles anders…
Aangezien wij in uitdagingen (willen) denken, ben ik verder gaan kijken.
Wat vind ik nog meer leuk? En wat kan er in flexibele tijden?
Daar kwam als verrassing werken aan websites uit. En dan ga je zoeken naar wat het beste paste en mogelijk was. Covid maakte het náár school gaan niet heel makkelijk ofzo. Dus het werd een thuisstudie Webdesigner. Die is afgerond en nu ben ik een dame met 2 ondernemingen: Design geeft Plezier & Dragen geeft Plezier.
Alle opleidingen die ik de afgelopen jaren heb gedaan komen samen in deze 2 bedrijven en dat is zo leuk. Ik hou mijn kennis en kunde op peil en mag mensen helpen, win-win.
Maar het maken van websites voor anderen is nooit echt van de grond gekomen. Daar kwam iets anders om de hoek kijken. Namelijk het ontwerpen van mijn eigen haakpatronen. Soms kruipt je passie waar je het niet verwacht. Niet erg, zolang je er maar iets mee doet. Ik deed in 2021 bijna alles tegelijk. Afstuderen en mijn Draagmama ontwerpen (het ontstaan van de Draagmama Blog) kwam tegelijkertijd tot afronding. Heel leuk! Maar gaf ook wel meer beeld bij wat ik eigenlijk wilde. En het resultaat staat bij de haakpatronen. Geniet je met me mee?!
